‘En de winnaar van de Valentijnprijs 2018 is…’ 
De stem van Marjan van den Berg dringt nauwelijks tot me door. Als in een flits schieten de achter mij liggende uren door mijn hoofd. 
Onze reis van Dokkum naar Utrecht in een auto, die de laatste maanden laat weten dat hij nu toch wel op zijn laatste bandjes aan het rijden is. 
De aankomst in het Olde Tolhuys, een prachtige locatie waar het Valentijnfestival ook dit jaar weer wordt gehouden. 
Het binnendruppelen van al die lieve collega’s, die ook voor dag en dauw zijn opgestaan om van deze speciale dag een nog specialere te maken. Collega’s die ik in de loop der jaren heb leren kennen als lieve, hartelijke mensen, die oprecht met me hebben meegeleefd in de aanloop naar het festival, omdat ik ben genomineerd voor die fel begeerde prijs. Maar ook nieuwe collega’s uit het vak die ik vandaag voor het eerst heb gezien en ontmoet, maar nu al in mijn hart heb gesloten. 
De vergadering waar iedereen zijn zegje heeft kunnen doen onder de bezielende leiding van Jose Vriens, Suzanne Peters en Kirstin Rozema. 
De lunch, die net als voorgaande jaren weer uit de kunst was en waar je toch altijd weer meer van eet dan jij je had voorgenomen. 
Het festival dat ook dit jaar weer goed werd bezocht en de lezing die ik mocht geven voor een volle zaal belangstellenden. 
De cameraploeg van Patrick Haagmans, die de hele dag al van het hele gebeuren opnamen maakt, maar op zo’n vrolijke en ontspannen manier dat ze er gewoon deel van uitmaken. 
Dat alles flitst in een milliseconde door mijn hoofd, op het moment waarop ik samen met Kirsten Rozema, Monique Boltje Jose Vries en Larry Iburg voor een zaal vol mensen wacht op de uitslag. 
Ik ben er al zo trots op dat ik tot de top drie van de meest gestemde auteurs van de Publieksprijs ben doorgedrongen, maar die – terecht – door Kirstin is gewonnen. Sowieso is het al fantastisch dat ik genomineerd ben. 
En nu sta ik weer op het podium. 
‘We houden er in ieder geval twee bossen bloemen aan over,’ gekscheert Kirstin, voor we onze plaats naast Marjan weer innemen. En ik denk meteen: ‘Waar gaan we die leuk neerzetten in huis?’ Jarenlang huisman geweest, hè, dan let je op zulke dingen. 
Vanuit een ooghoek zie ik de camera van de filmcrew op ons inzoomen, zie ik Pietie met haar mobieltje in de aanslag staan. 
En dan klinkt het verlossende woord: 
‘Martin Scherstra!’ 
Ergens hoor ik Pietie juichen, mensen beginnen luid te klappen, Monique zegt: ‘O, wat vindt ik dat fijn voor jou!’ Maar ik kan Marjan alleen maar met open mond aanstaren. ‘Ja?’ vraagt ik nog voor de zekerheid. 
Marjan knikt, en dan valt eindelijk het kwartje en spring ik letterlijk en figuurlijk een gat in de lucht. Yes, ik heb gewonnen! 
Uit handen van de winnares van vorig jaar Simone Foekens krijg ik het mooie beeldje overhandigd, van Marjan de cheque met een mooi rond bedrag dat een nieuwe (lees andere) auto weer een stapje dichterbij brengt. 
Van alle kanten wordt ik gefeliciteerd. 
‘Landt het al een beetje?’ vraagt Marjan. 
Nee, niet echt. Ik heb gewonnen en sta met een beeldje en een cheque in mijn handen, maar om nu te zeggen dat het al geland is. Nee, nog niet echt. 
En zelfs nu ik dit schrijf, twintig over zes in de ochtend, is het nog steeds heel erg onwerkelijk. Ik schrijf omdat ik het fijn vind om te doen, het is – naast Pietie natuurlijk – mijn grootste passie. 
Maar het is wel een kroon op mijn werk – tot nu toe dan, he, want ik ben nog lang niet uitgeschreven, hoor. 
De komende dagen zal het stukje bij beetje wel tot me gaan doordringen. Ik, een gewone jongen uit Friesland, die ooit een droom had om een gelezen auteur te worden, heb de Valentijnprijs 2018 gewonnen! 
Ik wil iedereen bedanken die de dag van gisteren tot een ware happening heeft gemaakt. Om iedereen bij naam en toenaam te noemen gaat te ver, want het zijn er zoveel tot wie ik me zou willen richten. 
Toch wil ik er twee noemen. 
Pietie en Monique. 
Zonder jullie steun en het rotsvaste vertrouwen in mijn kunnen was ik nooit zover gekomen. Vanuit het diepst van mijn hart: dank jullie wel! 
De strekking van dit stukje zal iedereen nu wel duidelijk zijn geworden. Ik heb een hele leuke dag gehad. Alleen… 
heb ik in alle commotie het juryrapport vergeten mee te nemen. 
Het is toch wat, niet dan?